Stage !

I just wanna cry ...

Lang geleden dat ik me nog zo ellendig heb gevoeld, moet zo steeds m'n tranen bedwingen omdat ik anders niet weet als ik ooit nog zal kunnen ophouden met huilen. De komende 4 maand is een berg die voor me staat, een enorme hoge berg die ik momenteel niet wil of kan beklimmen. Ik voel me er niet welkom, alsof ik een last ben die ze nu 4 maand moeten meezeulen. School zegt dat ik een evenwaardig teamlid moet worden, maar hoe kan ik dat .. als ik enkel de klusjes mag opknappen waar zij zich te goed voor voelen ? Ze spreekt me dan ook constant aan met de verkeerde naam, ze noemt me naar de vorige stagiaire ... Ook al blijf ik 10x herhalen dat ik ' Britney ' heet ... het heeft geen zin. Bedoel, zo voel je je niet welkom en een nieuw iemand opvangen en alles eens doornemen zou mij zo op mijn gemak stellen. Ik weet niet hoe ik dit zal doorkomen ... gelukkig volgende week al supervisie ... hopen dat Katia voor een lichtpuntje in deze duisternis zorgt.

Stage .. ik ben het nu al beu !