Heb nogal een sneu weekend achter de rug, blij dat het volgende weekend in aantocht is om het vorige goed te maken. Ik voelde me het hele weekend nogal alleen, vreemd dat je je kan alleen voelen in gezelschap van je al beste vrienden , maar het kan ... Zeker wanneer ze met zijn allen over de samenwoon-epidemie praten en ik me buitengesloten voel. Wanneer ze het over hun leningen en rentevoet hebben, over vaatwasmachines en andere huishoudelijke apparaten. Dingen waarvan ik met moeite het bestaan van afweet, dingen die mij nogal onbekend in de oren klinken. Het wordt dan gauw saai voor mij om daar tussenin te zitten. Zeker als keppie niet in mijn buurt zit en ik hem mis terwijl hij in dezelfde ruimte aanwezig is. Ook zondag was voor mij een straf, de gehele dag alleen doorbrengen of samen met een koppeltje die liefjesdingen doen waarvan ik jaloers wordt. Ik heb mijn jongen gemist dit weekend en ik ben niet graag meer zoveel alleen. Ik wil ook elke ochtend naast hem ontwaken, ik wil ook samen de afwas doen, ik wil ook voor ons 2 koken en samen in onze zetel neerploffen. Ja, puh .. ik ben jaloers op het leven dat zij al hebben en dat voor mij nog zo veraf lijkt. Ik voel me nog zo'n puber ... terwijl ik sta te springen om de volwassen wereld in te duiken met een maandelijks loon.
.JPG)
2 opmerkingen:
Ik herken het merendeel hiervan. Ook al is dat alweer een tijdje geleden dat ik dat heb zitten denken & voelen. Nu heb ik er niet meteen behoefte aan, alhoewel ik nog maar maximum anderhalf jaar thuis ga blijven wonen. 'Alleen' gaan wonen is een stap die ik best wel graag wil maken. Zij het nu met of zonder mijn lief. Ik kijk eigenlijk al meer uit naar de dag dat ik een huis ga kopen, waar ik dan vanalles in kan doen enzo ...
Nog even volhouden wou ik dus eigenlijk zeggen, je tijd komt wel ;)
Ik sluit me aan bij Koen! Jouw tijd komt en vergeet daarom niet te genieten en te profiteren van de tijd die ertussen ligt!
Een reactie posten