Mémé ...

Een dag die ik liever had willen overslaan, inslapen op 2 oktober en wakker op 4 oktober had een ideale manier geweest. Maar toch hebben we deze dag moeten doorspartelen, werken zonder je hoofd er bij te hebben en hopen dat het snel avond is. Deze dag, precies een jaar geleden zag er nog stukken slechter uit dan het vandaag is. Omstreeks dit uur wisten we al dat ze vandaag euthanasie wilde plegen, dat de oncoloog vanavond (en een 2de arts als getuige) de definitieve injecties ging toedienen. We waren niet van haar zijde weg te slaan en ze ergerde zich er aan, ze lachtte met ons .. waarom stonden wij daar te huilen en te beven van de emoties, vroeg ze ons ?! Dat was toch voor niets nodig, blijven glimlachen tot op het allerlaatste moment, zo was ze .. en dat wilde ze van ons ook. Maar daarin faalden we stuk voor stuk, de tranen liepen over onze gezichten, de zakdoeken in de hand en een ijzingwekkende stilte in de ziekenhuiskamer. Niemand wist wat te zeggen, het gesnotter en onze bange gezichten zeiden genoeg. We wilden allemaal nog ons momentje met haar alleen en namen elk op onze eigen manier afscheid. De laatste woorden die ik met haar heb gesproken waren ' we hebben ons geamusseerd hé samen ' ... en dan vroeg ze ook nog als ze uitgenodigd was op mijn huwelijk. Ik gaf haar een dikke kus op haar filterdunne haar en zei dat ik haar onwijs veel ging missen, ze knikte en lachte me liefjes toe. Ik heb mijn mémé zien sterven en ik heb haar nadien nog een kus op het voorhoofd gegeven. Ik heb haar naar het ziekenhuis gebracht op dag 1 toen we de eerste signalen opmerkten en ik heb de allerlaatste minuut van haar ziekte meegemaakt. Ik was er altijd voor haar zoals zij er altijd voor mij is geweest. Zij heeft me opgevoed en ik heb er 22 jaar lang elke dag geweest, ik heb er talloze keren geslapen en ik heb er miljoenen keren gegeten. Ze had me lief zoals geen ander en ik was haar kleine meid ... ze was mijn 2de moeder en ze heeft me alles geleerd wat er te leren valt. Ik hou onbeschrijfelijk veel van haar en ik mis haar elke dag. Maar na een jaar begin ik toch te beseffen dat ze een moedige en juiste beslissing heeft genomen. We konden haar niet meer naar huis laten gaan, dus koos ze de weg naar de wolken.

Leukemie, een monster in je bloed

Mémé Josette Mol (links op de foto)

27 juni 1933 - 3 oktober 2007

een opvoedster zoals ik tracht te worden