Verhaaltje

Zwijgend zit ze aan haar computer, strak voor zich uit kijkend .. een wit scherm, een bewegende cursor ... popelend om letters voor te bewegen. Letters die uitmonden in woorden, woorden die zinnen vormen, zinnen die de dingen zeggen die ze niet gezegd krijgt. Ze zucht en kijkt op, in haar hoofd maakt ze een sprong in de tijd. Hoe was het ook alweer om jong en onbezonnen te zijn, om na te denken over wie je vaste geliefde zou worden, hoe samenwonen & trouwen in zijn werk zou gaan .. wanneer je op een bepaalde nacht je kinderwens uitvoert. Toen had ze geen flauw idee, het leek zo ver weg , dingen voor wanneer we groot zijn ... na school. Ze weet het niet meer hoe het allemaal voelde, 16 jaar zijn, 18 jaar zijn .. slechts enkele jaren terug maar toch oo zo lang geleden. Nog geen plannen voor de toekomst, kleine meisjesdromen te mooi om waar te zijn, te jong om realistisch te zijn. Maar plots eindigde die fase, zonder dat ze het merkte, zonder dat ze er om gevraagd had. Het is niet alsof ze op een dag wakker kwam en zich volwassen voelde, neen .. je 18de verjaardag maakt je niet volwassen ook al is dat volgens de wet zo. Je kan enkel je rijbewijs behalen, maar zelfs met dat roze papiertje op zak voel je je nog steeds niet volwassen. Wanneer kwam het dan wel, dat gevoel ?! Het gevoel dat pubers net zoals kleuters zijn, dat school lopen voorbij mag zijn, dat je van onder moeders vleugels weg wil .. dat je de sprong wil maken. Het kwam geleidelijk bij haar, ze voelde het aan de eerste ergernissen tijdens het uitgaan. Pubers, overal, en oh wat leken ze klein en stom .. ze kon zich niet voorstellen zelf ook zo geweest te zijn. Neen dat kon niet, zo belachelijk heeft ze zich wellicht nooit gemaakt dacht ze. De harde waarheid, oo ja meerdere keren zelfs .. zoals toen ze depressief was na haar eerste liefde. Hoe de wereld aan het vergaan was en ze een eenzame toekomst tegemoet ging, niet wetend dat er anderen kwamen en gingen ... en dat er op een bepaalde dag een ging blijven. Die ware .. die ene waarmee het klikte, die ook groot geworden was en zich in een relatie wilde storten. Die zijn vriendenkring liet voor wat het was, die alles investeerde in hen samen en die zijn jeugdherinneringen opborg op zolder. Ja het is mooi geweest die puberjaren, we hebben gedanst en gesprongen, we hebben gehuild en gelachen, we waren stoer en zwak ... we hebben geëxperimenteerd, we wonnen en verloren .. en dat allemaal in een levensfase die iedereen doormaakt, die in elk psychologie boek vermeld staat .. en die iedereen zo graag afsluit. De meeste toch, waaronder ik en mijn vrienden, we zijn er klaar mee, afgesloten ! Ze keert terug naar de werkelijkheid, ze onderbreekt haar dagdromen en vergelijkt die oude puberdromen met haar huidige dromen. Wat is er veranderd en wat is hetzelfde gebleven, thuis blijven wonen zolang dat kan .. neen dat is grotendeels veranderd, helemaal veranderd zelfs. Geef mij maar mijn eigen plek .. met mijn eigen geliefde ... waar we kunnen doen waar we goed in zijn, elkaar liefhebben.

Wordt vervolgd ....