Brief aan mijn meme

Leukemie

Al die tijd was het een woord dat ik kende, een ziekte die kindjes kaal deed worden en die hun beenmerg vergiftigde, een ziekte ver van ons bed ... iets vanop televisie en uit de krant. Nooit had ik gedacht dat het zo dicht bij ons ging tevoorschijn komen, maar op 5 september 2007 zei de dokters assistente ons de naam van je ziekte. Sindsdien weten we hoe het noemt en wat het met je doet ... een monster die jou uiteindelijk van ons zal wegnemen. Elke dag zien we je afzwakken, vechtend tegen iets die niet te verslaan is, oo zo moedig begin je elke nieuwe dag in je steriele kamer. Ver verwijderd van je bekende leventje, want alles wordt je afgenomen daarbinnen maar de glimlach blijft op je gezicht gebrand. Nooit meer zal je thuis komen, nooit meer zal je de regen op je huid voelen, nooit zal je nog de dingen doen die je altijd hebt gedaan. Ik wil je nog zoveel zeggen, je bedanken voor de mooie voorbije 22 jaar ... ik heb je lang mogen kennen maar helaas niet lang genoeg. Ik hoop ooit de meme te kunnen zijn voor mijn kleinkinderen zoals jij er ene voor mij bent geweest. Nu ik je moet laten gaan wil ik je nog eens bedanken voor alles wat je me geleerd hebt, voor alle grappige leuke momenten die we hebben gedeeld ... voor al wat je me gegeven hebt .. maar vooral omdat je me hebt opgevoed tot de jongedame die ik nu ben. Woorden schieten mij te kort om uit te drukken hoeveel ik van je hou en hoe blij ik ben dat ik je heb gekend en dat jij mijn meme mocht zijn.

Tot gauw ...