Helen Garner - De Logeerkamer

Uitgelezen:

roman

Helen Garner - De Logeerkamer

Achterflap:

Nicola vliegt van Sydney naar Melbourne om drie weken te logeren bij haar goede vriendin Helen. Maar dit is geen alledaags bezoek: Nicola heeft kanker in een vergevorderd stadium en is naar Melbourne afgereisd om een alternatieve behandeling te ondergaan. Helen heeft van begin af aan haar twijfels over deze behandeling en stelt zich sceptisch op, in tegenstelling tot Nicola, die ondanks haar ziekte vastbesloten is om haar leven ten volle te leiden. Helen bevindt zich hierdoor niet alleen in de rol van vriendin en verpleger, maar moet zich noodgedwongen ook opwerpen als Nicola's beschermengel en ijzige rechter.

Je haalt hen niet terug en je maakt hen niet beter door valse hoop te geven, hoe blijvend optimistisch ze zich ook gedragen en de kanker als een lachertje afdoen. Op een gegeven moment kan je noch als mantelzorger noch als familielid nog omgaan met dat optimistime. Dan trek je aan de alarmbel en zeg je , neen dit komt niet meer goed, nooit meer ... Ze hebben eerlijkheid nodig, iemand die hen wakker schudt en zegt om van hun laatste maanden volop te genieten in plaats van zich voor te houden dat ze gauw genezen zullen worden verklaard. En dat is waar het in dit boek om draait, eerlijk zijn tegenover de terminaal zieke persoon en samen een manier vinden om toch te aanvaarden dat het onafwendbaar lot dichterbij komt. Ergens had ik er meer van verwacht, de schrijfster legt naar mijn mening teveel de nadruk op het feit hoe zwaar het is om iemand te verzorgen. Hoe veel nachtrust je mist wanneer je steeds weer de lakens moet gaan verschonen, hoe beperkt je sociaal leven wordt als je steeds voor haar moet thuisblijven enz ... Graag had ik hen samen meer zien genieten van alle dingen die ze samen nog hadden kunnen doen.

7/10